Rozdział 11

1 październik wtorek
16:45
Francesca właśnie opuściła budynek szkoły. Skończyła lekcje. Od tygodnia próbuje rozwikłać skąd Diego wiedział co ma napisane w pamiętniku, lecz Diego odkąd wypowiedział te słowa przy niej bardzo się pilnuje. Francesca specjalnie zaraz po szkole wraca do P. Prawie w ogóle nie spędza czasu poza pokojem. Stara się być cały czas blisko Natalii i Diega, ale tak, aby sami tego nie zauważyli. W pewnym momencie Diego zachodzi ją od tyłu.
- Cześć! Idziesz do pokoju?
- Yhy.... - odpowiada mruknięciem
- Mogę ci potowarzyszyć? - pyta, a dziewczyna posyła mu najbardziej zdziwione spojrzenie jakie potrafi zrobić, na co on reaguje śmiechem.
- Przepraszam, ale ta mina mnie rozbraja wyglądasz.. tak - tu próbuje parodiować minę Francesci, lecz jest to nieudolna próba - Dziewczyna nie może się powstrzymać i oboje pękają ze śmiechu. Nagle chłopak przestaje się śmiać i bacznie obserwuje Francesce. Ona po chwili zdaje sobie sprawę z tego, że śmieje się głośno w miejscu publicznym. Nie robiła tego od pięciu lat. Zauważa też że Diego już się nie śmieje.
- Coś nie tak? - pyta przestając się śmiać
- Zdałem sobie sprawę, że pierwszy raz widzę cię gdy się śmiejesz i, że to może być ostatni taki raz więc stwierdziłem, że warto się temu przyjrzeć. - Dziewczyna nic nie odpowiedziała, tylko odwróciła wzrok w stronę P i szła dalej. W milczeniu weszli do budynku, a następnie do pokoju, gdzie czekała na nich Natalia. Francesca usiadła na swoim łózku, założyła na uszy słuchawki i otworzyła czar ny notes na pierwszych stronach. Zobaczyła zdjęcie. Zdjęcie dwóch 10letnich dziewczynek, bardzo roześmianych przytulających się do siebie. Jedna niska, z dwoma ciemnymi kucykami, bladą cerą, krzywym uśmiechem ukazującym zęby, z bluzką w żółto-różowo białe paski i w jeansowej spodniczce. Druga dużo wyższa, z dwoma króciutkimi rudymi warkoczykami jednym związanym różową drugim czarną gumką, z dużymi ciemnymi oczami i szerokim uśmiechem, w ciemnych ogrodniczkach i żółtej bluzce wystającej spod nich. Francesca przypomniała sobie, że tego dnia ostatni raz się śmiała. Na to wspomnienie oczy jej się zaszkliły. Na stronę ze zdjęciem spada szczera łza.
- Wszystko dobrze? - pyta zapatrzona na nią Natalia
- Tak- Francesca zamyka zeszyt i wychodzi do łazienki otrzeć oczy. Wykorzystuje to Diego, który także obserwował całą tą sytuację. Podchodzi do jej łóżka zabiera notes i otwiera go na początku, szukając strony z łzą.
- Co ty robisz, to jej prywatne sprawy. - mówi Natalia
- Chcesz się dowiedzieć co się w tedy na prawdę stało i kto mówi prawdę, to mi nie przeszkadzaj. - zgasił siostrę. Znalazł mokrą stronę.
- Patrz! - Natalia podchodzi do niego. -Ta ruda to Camila dziewczyna, poszkodowana w tym wypadku! - mówi,
- A ta druga jest trochę podobna do Francesci! Jakie one szczęśliwe! Popatrz tu coś pisze! - mówi Natalia patrząc pod zdjęcie. "To był najszczęśliwszy dzień w moim życiu. Bawiłyśmy się z Camilą lepiej niż kiedykolwiek. Śmiałyśmy się cały dzień. Prócz jednego momentu, w którym przeszkodziły nam Viola i Ludmiła. Jak ja ich nie lubię. Myślą, że wszystko im wolno, bo tata Violi to dyrektor. Chociaż z Violą jeszcze da się pobawić, ale z Ludmiła?? Nie ma szans myśli tylko o sobie! Chciałabym, aby całe moje życie było tak szczęśliwe jak ten dzień" Skrzyżowali spojrzenia. Diego odłożył zeszyt Fran na miejsce, a oni znów usiedli na łóżku Natalii. Chodź nie chcieli się sobie do tego przyznać oboje mieli wielką ochotę przeczytać cały ten notes od początku.....
***********************************************************
Po długim oczekiwaniu jest!!! No, ale rozumiecie, wystawienie i poprawianie ocen.......
A teraz trochę się rozpiszę więc zapraszam do czytania:
Poruszę teraz ważną kwestię mianowicie koniec serialu Violetta. Jest to powód, przez który wiele blogów się zamyka. Dla wszystkich fanów Violetty Ten serial był pewnym rozdziałem w życiu, który teraz należy zamknąć i iść do przodu. Rozumiem. Pewnie czytając to myślicie Ona też przestanie pisać? Odpowiedź brzmi: nie. Nie przestanę. A dokładniej jeszcze nie przestanę. Violetta dla mnie też była pewnym rozdziałem, który zamierzam zamknąć, ale zamknę go w tedy, gdy będę na to gotowa. Zamierzam to zrobić przed rozpoczęciem roku. Myślałam nad tym dość długo. I doszłam do wniosku, że pisanie daje mi dużo radości, mimo, że gdy piszę o bohaterach robi mi się smutno, że już nie zobaczę ich na wielkim ekranie. Zamierzam skończyć to opowiadanie do końca wakacji. Razem z końcem wakacji skończę pisanie i pójdę dalej. Nie mówię tu o całkowitym odejściu z bloggera, ale o zakończeniu tego bloga. Może będę jeszcze pisać. Sprawia mi to radość. Lecz nie wiem, o czym bym mogła pisać. Już dziś dziękuję wam za te prawie dwa lata, przez które pisałam i publikowałam dla was. Moja przygoda z blogowaniem zaczęła się w październiku 2013, miałam w tedy 12 lat, teraz mam 14 i dzięki wam stałam się bardziej otwarta. Po prostu się zmieniłam. Dziękuję wszystkim, którzy ze względu na Violettę, to znaczy koniec Violetty zamykają ten rozdział i już nie będą czytać. Mimo, że jeszcze się nie żegnamy to już dziś dziękuję wszystkim komentującym, czytającym w ukryciu, krytykującym i obserwującym.
DZIĘKUJĘ!!